Γιατί λυπάμαι την πολιτικό των ημερών;
Γιατί λυπάμαι τους εραστές του χρήματος;
Η έναρξη της εορταστικής θρησκευτικής περιόδου του Δωδεκαημέρου που διανύουμε, έγινε με έναν βομβαρδισμό από σκάνδαλα οικονομικής φύσεως κατά κύριο λόγο.
Κάθε φορά που κάποιο γεγονός παίρνει τρομακτικές διαστάσεις,εξαιτίας του τρόπου ενασχόλησης των ΜΜΕ το κοινωνικό σύνολο επηρεάζεται και αντιδρά σύμφωνα με αυτά που του μεταδίδουν, με όσα φαίνονται, δίχως να εμβαθύνει περισσότερο στα αίτια ώστε να τα αξιοποιήσει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Υπάρχουν άνθρωποι που ο έρωτας για το χρήμα αποτελεί τον πιο ισχυρό δεσμό της ζωής τους, για τον οποίο θυσιάζουν σχέσεις, συναισθήματα, ποιότητα ζωής,
ακόμη και την αξιοπρέπειά τους.
Είναι γνωστό ότι αυτός ο έρωτας, ξεκινά από την απώλεια του μέτρου και γεννά την απληστία, καταλύει κάθε ίχνος από τις πνευματικές αξίες, ποδοπατά τον όρο ψυχή.
Βέβαια εραστές του χρήματος υπήρχαν πάντοτε..Τα λόγια που ακούμε στους ψαλμούς της Μεγάλης Εβδομάδας είναι μια πολύ σημαντική αναφορά, όπως και τα λόγια των Αρχαίων Φιλοσόφων.
Είναι σαν τις Σειρήνες τα υλικά αγαθά (μακάριος όποιος δεν εγκλωβιστεί στηνπλάνα αγκαλιά τους), καθόσον δημιουργούν την ψευδαίσθηση σε πολλούς ότι όσα περισσότερα αποκτήσουν τόσο πιο ικανοποιημένοι και χαρούμενοι θα είναι.
Δυστυχώς, δεν αναζητούν στα έσω τους τα αίτια της θλίψης η οποία τους χαρακτηρίζει, που τους δημιουργεί το ψυχοσυναισθηματικό κενό.
Έτσι το χρήμα αποτελεί το εφόδιο ή το δεδομένο ή τη γέφυρα που θα.. νιώθουν χαρούμενοι, που θα αισθανόμαστε πάνω από τους άλλους ανθρώπους, πάνω από τον Θεό ή το Σύμπαν!!
Αυτά συμβαίνουν επειδή σε παγκόσμιο επίπεδο η νέα εποχή προβάλει κατά κύριο λόγο το καταστροφικό φαίνεσθαι, προτρέπει στον ιδανικό τρόπο ζωής…τη ματαιοδοξία.
Για όσους δεν έχουν τη διάθεση να καλλιεργήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο, δεν έχουν ανατραφεί σε τέτοιο περιβάλλον, η ιδέα πως μπορούν να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους, να κατακτούν όποιο κάστρο ποθούν, τους παρασύρει σε βαλτώδη ύδατα.
Δυστυχώς όταν η θέληση για συνεχή απόκτηση χρημάτων συνδέεται με την έπαρση της ομορφιάς και των θώκων, ο κίνδυνος ελλοχεύει τους ενδιαφερόμενους με αυξημένο ρυθμό, αλλά η τύφλωση που επικρατεί είναι τόσο μεγάλη που δεν τον αντιλαμβάνονται.
Είναι υποχρέωση των γονιών, των κηδεμόνων αλλά και του σχολείου (όσο επιτρέπουν τα συστήματα διδασκαλίας) η καλλιέργεια των πνευματικών αξιών, των αγαθών συναισθημάτων, η απεμπλοκή από τις συνέπειες που φέρει το κυνήγι για το χρήμα.
Ασφαλώς, όλοι θέλουμε να ζούμε άνετα, να έχουμε τη δυνατότητα για πολλά πράγματα που δίχως το χρήμα δεν γίνονται.
Για όσους έχουν συνειδητοποιήσει το νόημα της ζωής, τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε στη γη, το θέμα ασθενεί και δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Επίσης για όσους έχουμε κατανοήσει ότι κάθε προσπάθεια, κάθε ταξίδι, κάθε που περιμένουμε… ανήκει στις στιγμές που εμπλουτίζουν την καθημερινότητά μας με συναισθήματα και εικόνες.
Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι αυτοκρατορίες με αμύθητους θησαυρούς καταστράφηκαν, πάμπλουτοι έχασαν όλο το βιος τους, στις μέρες μας ..πανάκριβες βίλες χάνονται από τα χρέη, εύποροι οδηγούνται στη φυλακή, χρεοκοπούν, εξαφανίζονται επιχειρήσεις κτλπ.
Αν το σκεφτούμε καλά, θα δούμε ότι είναι τραγικό, να παθιάζεσαι και να καταστρέφεσαι γιατί έβαλες ως προτεραιότητα της ζωής , την τυρρανία αντί τον ανθρωπισμό.
Έχω γνωρίσει πρώην πάμπλουτους Έλληνες και ξένους σε συσσίτιο αστέγων μιας μεγάλης χώρας του εξωτερικού, έχω γνωρίσει ανθρώπους που όταν ήταν παιδιά, η ζωή τους έμοιαζε με παραμύθι, μέχρι που οι γονείς έχασαν τα πάντα (πρώην υψηλότατο οικονομικό επίπεδο) και αναζητούσαν μεροκάματο σε πρώην γνωστούς τους οποίους περιφρονούσαν γιατί κάποτε…ήταν φτωχοί , ενώ οι πρώτοι προύχοντες.
Με τα γεγονότα των ημερών, θλίβομαι απίστευτα.Λυπάμαι πραγματικά όλους όσους έχασαν την αξιοπρέπειά τους, έχασαν την ηρεμία τους…για να αποκτήσουν κι άλλα..ενώ δεν είχαν καμιά ανάγκη.
Αντί να χαίρεται τη ζωή η πολιτικός με τον Ιταλό σύζυγό της, δυο άνθρωποι όμορφοι που θα μπορούσαν να προοδεύουν και να προσφέρουν, να είναι ευτυχισμένοι και να ποτίζουν με χαρά το μικρό κοριτσάκι τους, έγιναν περίγελο του κόσμου.
Άγιες Ημέρες για άλλους, γιορτές γι' αυτούς στη μοναξιά της φυλακής με άγνωστη εξέλιξη. Εννοείται ότι σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, το οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσαν έχει τεράστια ευθύνη.
Προσωπικά λυπάμαι την πολιτικό, λυπάμαι και για το ζεύγος του γνωστού ιερωμένου που όπως φαίνεται υπάρχει μια μεγάλη πλοκή με αίτιο το χρήμα, λυπάμαι για όσους (άλλους πλούσιους, σε πλήρη απόγνωση) πήγαιναν για καφέ στη Ρώμη και για μεσημεριανό στο Παρίσι,αλλά τώρα κάποιοι είναι στη φυλακή, κάποιοι πάμφτωχοι, κάποιοι στο χώμα λόγω αυτοχειρίας, άλλοι στα ψυχιατρεία από την κατάληξη της ζωής τους.
Ποτέ δεν ζήλεψα τα μεγαλεία, ίσως γιατί από μικρή είχα συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν αφού ένας σεισμός, μια φωτιά, ένα λάθος μπορεί να γκρεμίσουν όσα χτίζουμε.
Δεν ξεχνώ την ξενάγηση που μας είχε κάνει ο αδερφός μου – πρώην εργοδηγός εταιρείας δημοσίων έργων- στις πανάκριβες βίλλες στους Θρακομακεδόνες που κατέρρευσαν σαν παλάτια από άμμο, στον μεγάλο σεισμό της Αθήνας.
Στο μεγάλο ταξίδι κανείς δεν παίρνει τίποτα, αλλά το κυριότερο δεν υπάρχει αληθινά χαρά, σε όλον αυτόν τον κατάλογο των ανθρώπων.
Παιδιά δίχως ευστροφία καθόσον δεν χρειάζεται να σκεφτούν αφού τα έχουν όλα έτοιμα.
Παιδιά δίχως συναισθήματα αφού δεν χρειάζεται να κατανοήσουν τη θέση των άλλων, γιατί δεν απαιτείται να έχουν αγωνία ή προσμονή για κάτι..
Αυτός περιληπτικά είναι ο κόσμος των άπληστων εύπορων.
Διότι υπάρχουν εύποροι που δούλεψαν και κουράστηκαν, που μοιράζονται με τους μη έχοντες, που διατηρούν χαμηλό προφίλ.
Είναι αυτοί τους οποίους θαυμάζω, για τους οποίους εύχομαι, τους οποίους αγαπώ ως φίλους, εκτιμώ ως γνωστούς.
Τους πρώτους, μαζί και την πολιτικό.. τους λυπάμαι γιατί:
δεν ένιωσαν τη χαρά της νέας ανατολής δεν ένιωσαν την ευτυχία με κάθε ερχομό των χελιδονιών
δεν ένιωσαν την ευλογία της αλλαγής των εποχών
δεν ένιωσαν την άντληση της αέναης αισιοδοξίας από τα χαμογελαστά άσπρα συννεφάκια τ' ουρανού, ούτε το φιλί του ολόγιομου φεγγαριού
δεν καρδιοχτύπησαν όταν συνάντησαν το πρώτο κοχύλι στις αρχές του καλοκαιριού
δεν άφησαν το κύμα να τους χαϊδέψει και τις Νηρηίδες να τους τραγουδίσουν
δεν έτρεξαν στα πολύχρωμα ανοιξιάτικα λιβάδια μαζί με τις πεταλούδες και τα χαρωπά κοτσύφια
δεν αγκάλιασαν την ανθισμένη αμυγδαλιά, δεν μίλησαν με τις ανεμώνες
δεν μαγεύτηκαν από την ομορφιά, της φορτωμένης με καρπούς ελιάς
δε βίωσαν τη σιγαλιά του σούρουπου κοντά στο ερημοκλήσι
δεν είδαν στη φλογίτσα του καντηλιού, την αληθινή αγάπη
δεν συνειδητοποίησαν ότι σε κάθε Χριστούγεννα και σε κάθε Ανάσταση, αναγεννάται η πλάση
δεν ένιωσαν την ευωδία του καφέ στο μικρό καφενείο, ούτε την ιεροτελεστία του τσαγιού στα απλά κουλτουριάρικα στέκια
δεν είχαν την ευκαιρία να ανοίξουν τα παραθυρόφυλλα της ψυχής ώστε η θαλπωρή του Φωτός…να τους απαλύνει τις πληγές
δε γεύτηκαν το ζυμωτό ψωμί στα ορεινά χωριά
δεν αισθάνθηκαν τη γαλήνη της καλοκαιρινής νυχτιάς όπου ο γρύλος, οι νυχτερίδες και η κουκουβάγια στο αρχοντικό του μικρού χωριού της Μάνης έχουν την τιμητική τους
δε γνώρισαν την ελπιδοφόρα νότα της δημουργίας και της συζήτησης στην αγορά ή στον δρόμο με άγνωστους ανθρώπους
δεν αντίκρισαν το χαμόγελο του άστεγου, ούτε γιόρτασαν τα τελευταία γενέθλια του ναρκομανή που έλαβε απίστευτη χαρά
δεν είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν,να αγκαλιάσουν, να διδαχθούν από τον μη βλέποντα νέο, που μεγάλωσε στο ίδρυμα αφού βρέθηκε πεταμένος στα σκουπίδια πριν κάποιες δεκαετίες
δεν αισθάνθηκαν την ευγνωμοσύνη και την αληθινή αγάπη να υφάνουν τον δρόμο τους, αλλά επέτρεψαν τα αγκάθια να τους σημαδέψουν.. είναι πολλά τα δεν….. απλά γιατί ο ιστός που τους τύλιξε είναι γεμάτος ψευδείς δηλώσεις και εκδηλώσεις, η ζωή τους ένας στημένος παράδεισος δίχως Θεό και ψυχή!!!
Ευχή μου να φωτιστούν έστω και τώρα!
Μεγαλύτερη ευχή μου όμως, αυτός ο σταθμός της ζωής τους..να αποτελέσει το ισχυρότερο παράδειγμα για όλους, καθόσον οι τα υποψήφια θύματα της απληστίας είναι πάμπολλα…άνθρωποι της διπλανής πόρτας όπως ονομάζουμε όσους δεν βρίσκονται σε ακριβοθώρητους θώκους!!
Με αγάπη
Σοφία Δ. Αγραπίδη
Στρκος Σ.Ξ ε.α – Συγγραφέας
Διαβάστε μια άλλη δημοσίευση της κ. Σοφίας Αγραπίδη
