Ο Πέτρος Τασιός μιλάει για τις αλλαγές που θα έρθουν στην εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ μετά από μια πιθανή εκλογική νίκη Τραμπ.
Στη συνέντευξή (18-01-2024) ο διεθνολόγος, με ειδίκευση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και συνεργάτης του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών Πέτρος Τασιός αναλύει τι θα σημάνει για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ενδεχόμενη νέα εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία.
Όπως αναφέρει και σε παλαιότερη αρθρογραφία του ο κ. Τασιός (Foreign Affairs 25/11/2020- “Η προεδρία Ντόναλντ Τραμπ στην εξωτερική πολιτική- Τι ήθελε να πετύχει και τι κατάφερε”) η προηγούμενη εκλογή Τράμπ – και αυτό προαναγγέλλει και τώρα εφόσον εκλεγεί- “σηματοδότησε την αντίθεση στην οικονομική, πολιτική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση αλλά και την αλλαγή προς την κατεύθυνση της επανεθνικοποίησης, όπου το έθνος-κράτος επανέρχεται για να ανακτήσει πτυχές της κυριαρχίας του που απομειώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Το έθνος-κράτος αναδεικνύεται ξανά ως κυρίαρχος παράγοντας διαμόρφωσης των διεθνών εξελίξεων στο νέο εθνοκεντρικό σύστημα.”
Πέρα από απλουστεύσεις και επιφανειακές προσεγγίσεις λόγω του ιδιαίτερου ύφους του Ντόναλντ Τραμπ, ο συνομιλητής μας τονίζει ότι ο Αμερικανός πρώην Πρόεδρος είναι εκφραστής μίας συγκεκριμένης σχολής σκέψης των ΗΠΑ.
Η πολιτική αυτή έχει τις ρίζες της στον Πρόεδρο Άντριου Τζάκσον και εδράζεται σε μία επιλεκτική εμπλοκή των ΗΠΑ στις διεθνείς υποθέσεις, στον βαθμό που διακυβεύονται αμερικανικά συμφέροντα.
“Το θεωρητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οικοδόμησε και εφάρμοσε την εξωτερική πολιτική του ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο τζακσονισμός, ο οποίος αποτελεί μια από τις τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα που διέπουν τις διεθνείς σχέσεις, όπως αυτές προέκυψαν μεταψυχροπολεμικά και διαμορφώθηκαν κατά την δεκαετία του 1990 .
Σε αυτή την προσέγγιση βρίσκονται οι εθνικιστικοί «νεο-απομονωτιστές», τους οποίους ο ακαδημαϊκός Γουόλτερ Ράσελ Μεντ συνδέει με τις παραδόσεις του προέδρου Άντριου Τζάκσον (1829-1837).
Η τζακσονική παράδοση στη μεταψυχροπολεμική της έκφανση δεν πρεσβεύει τον πλήρη απομονωτισμό όπως στην δεκαετία του 1930, αλλά αποβλέπει στην απεμπλοκή των ΗΠΑ από τις πολυμερείς δεσμεύσεις.
Ουσιαστικά, πρόκειται για εθνικιστική παράδοση με ισχυρά λαϊκά ερείσματα κυρίως στην συντηρητική ενδοχώρα και ως εκ τούτου στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (ιδίως στο Κογκρέσο).
Οι τζακσονικοί υποστηρίζουν από τη μια μεριά την υπεράσπιση των αμερικανικών εθνικών συμφερόντων με μονομερή και αποφασιστικά μέτρα, ενώ από την άλλη μεριά αντιστέκονται στην εμπλοκή των ΗΠΑ σε πολυμερή διεθνιστικά σχήματα για το ουτοπικό «καλό της ανθρωπότητας» ή προς όφελος άλλων εθνών. ”
Μία υψηλού επιπέδου συζήτηση από έναν βαθύ γνώστη του αμερικανικού συστήματος.
Πηγή: NewsFireGR
