Καθώς, όπως όλα δείχνουν, πορευόμαστε σε πρόωρες εκλογές τους επόμενους μήνες, αρχίζει να μπαίνει στον ελληνικό λαό το δίλημμα της επιλογής στην κάλπη.
Το προσεχές διάστημα είναι βέβαιο πως θα επικρατήσουν από συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης «κραυγές» και «συνθήματα» περί δήθεν κάποιας «σιγουριάς» και μιας «σταθερότητας» που μπορεί να φέρει στον τόπο μόνο η επανεκλογή της Ν.Δ.
Ως ένας άνθρωπος στο χώρο της Εργασίας και όντας μέσα στην πραγματική οικονομία, αναπόφευκτα συγκρίνω το τι ζούμε σήμερα με το τι κατάφερε η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Συχνά σε ρήξη με τους «Θεσμούς» του εξωτερικού πέτυχε την ουσιαστική στήριξη της κοινωνίας βάζοντας, πρώτα από όλα τέρμα στην αγαπημένη τακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, αυτήν της «εσωτερικής υποτίμησης», που τόσο πολύ μάτωσε τους εργαζόμενους καταρρακώνοντας την αγοραστική δύναμη του μισθού τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας διαπραγματεύτηκε σκληρά τις συμφωνίες που κληρονόμησε και επέβαλε σημαντικά μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας από τις συνέπειες της κρίσης.
Ενδεικτικά αναφέρω:
– Την καθιέρωση σε πανελλαδική κλίμακα του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης, για να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση. Και μάλιστα, χωρίς να περικοπούν άλλα επιδόματα.
– Την κατοχύρωση και επέκταση της προστασίας των ευάλωτων νοικοκυριών και των οφειλετών (με πραγματική αδυναμία αποπληρωμής χρεών) προστατεύοντας την πρώτη κατοικία.
– Έδωσε ανάσα ζωής στις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, καθιερώνοντας τη δεύτερη ευκαιρία. Με αυτόν τον τρόπο διέσωσε πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας!
– Διασφάλισε την υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων πολιτών και κατάργησε το εξευτελιστικό «εισιτήριο» των 5 ευρώ στα νοσοκομεία.
– Στο ασφαλιστικό δεν ίσχυσε η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος όπως προβλεπόταν ενώ η συνολικά επώδυνη κατάργηση του ΕΚΑΣ προβλεπόταν πιο σταδιακή σε σύγκριση με την αρχική πρόταση των «θεσμών».
Να θυμίσω ακόμα πως με την σκληρή διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα:
Απέφυγε η Ελλάδα την ιδιωτικοποίηση σημαντικών στρατηγικών επιχειρήσεων, όπως η ΔΕΗ και ο ΑΔΜΗΕ παρέμεινε υπό τον πλειοψηφικό έλεγχο του Δημοσίου. Επίσης απέφυγε την ιδιωτικοποίηση των εταιριών ύδρευσης.
Το 50% από τους πόρους που προέκυψε από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν πήγε στους δανειστές για την εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά στις δημόσιες επενδύσεις προσφέροντας νέες θέσεις εργασίας.
Καθόρισε τον οδικό χάρτη της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της αύξησης του κατώτατου μισθού, την κατάργηση του «υποκατώτατου» μισθού.
Ενίσχυσε αποφασιστικά την επιθεώρηση εργασίας καταπολεμώντας ένα κλίμα εργασιακού μεσαίωνα που πήγαινε να καθιερωθεί ερχόμενο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Τέλος, επειδή κάποιοι θα μιλήσουν προεκλογικά για υπεύθυνες κυβερνήσεις «αρίστων» και για ορθή οικονομική διαχείριση, την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε την τωρινή τραγική πραγματικότητα, σας καλώ όλους να θυμηθούμε το «μαξιλαράκι» των 37 δισ. που άφησε πίσω της η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Αναλογιζόμενοι όλα αυτά, ας ρωτήσουμε και εμείς με την σειρά μας τον ελληνικό λαό τι θα επιλέξει:
Λαϊκή ευημερία και προκοπή ή την επικράτηση της βαρβαρότητας;
Ζούπη Χρύσα
Αντιπρόεδρος Εργατικού Κέντρου Πύργου
Πρόεδρος Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πύργου
