Μια «μαύρη» επέτειος Εθνικής Μνήμης!
Η 27η Σεπτεμβρίου είναι η ημέρα δολοφονίας του Καποδίστρια και αναμφισβήτητα είναι μια «μαύρη» επέτειος για τον Ελληνισμό!
Μια ημέρα εθνικού πένθους και εθνικής περισυλλογής.
Σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονείται ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας έξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο.
«Μαύρη» επέτειος Εθνικής Μνήμης!
Σαν σήμερα, σταμάτησε η συνέχεια της πολιτειακής ζωής των Ελλήνων από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την τουρκοκρατία.
Η κοσμόπολη των Ελλήνων ( Βλέπετε μελέτες του ομότιμου καθηγητή και τ. Πρύτανη Παντείου Πανεπιστημίου Γεωργίου Κοντογιώργη). Βλέπετε μελέτες του Γεωργίου Σκλαβούνου για τον Ι. Καποδίστρια.
Γεώργιος Σκλαβούνος για Ιωάννη Καποδίστρια
Διαβάστε τι γράφει στην προσωπική του σελίδα ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος για τον Ιωάννη Καποδίστρια και τι υποστήριζε ο ίδιος ο Καποδίστριας το έτος 1815 για το μέλλον της Ελλάδας.
Ο Καποδίστριας Για το μέλλον της Ελλάδος:
Μάιος 1826/ Παρίσι.
Ένα πολύ σημαντικό κείμενο του Καποδίστρια διαχρονικής σημασίας.//Εν όψη του Συνεδρίου της 23-24ης/9/2023 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιερέας Μητροπόλεως Κερκύρας και της επετείου της δολοφονίας του Ιωάννου Καποδίστρια 27/9/
Σε μια εποχή αλλαγής παγκόσμιων ισορροπιών, κρίσης στις σχέσης της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης με την Ρωσία, σε μια εποχή απειλητικής εμφάνισης του Νέο-οθωμανισμού, σε μια εποχή στην οποία οι διαχρονικοί προστάτες της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας εμφανίζονται ως πρόθυμοι διαμεσολαβητές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, το κείμενο του Καποδίστρια αποκτάει ιδιαίτερη σημασία.
Κείμενο αποκαλυπτικό για την την στάση των Δυνάμεων απέναντι στον Ελληνισμό κατά την διάρκεια του 21 αλλά και για την στάση του Καποδίστρια απέναντι σε όλες τις δυνάμεις της εποχής.
Κείμενο χρησιμότατο για την διασύνδεση του χθες με το σήμερα και την κατανόηση των σχέσεων μας με την Ευρώπη…Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε φυλλάδιο στο Παρίσι τον Μάιο του 1826,χρονιά κρίσιμη για την επιβίωση της επανάστασης του 1821.
Για την κατανόηση του κειμένου είναι χρήσιμη μια σύντομη αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο γράφεται και την κυρίαρχη στόχευσή του.
Σημειώνουμε ότι στις 10 Απριλίου το 1826 πέφτει προδομένο το Μεσολόγγι στον Ιμπραήμ, και αμέσως μετά καταρρέει και παραιτείται η Κυβέρνηση Κουντουριώτη-Μαυροκορδάτου.
Ουσιαστικά η επαναστατημένη χώρα παραμένει ακυβέρνητη. Το 21 έχει τσακιστεί από τον εμφύλιο. Ο Ιμπραήμ και ο τουρκοπροσκηνημένος Νενέκος απειλούν ότι έχει απομείνει από τον Μοριά .
Ακόμα και κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, κατεξοχήν Αγγλόφιλο ιστορικό μας, για την πτώση του Μεσολογγίου ευθύνεται η κυβέρνηση Κουντουριώτη Μαυροκορδάτου.
Κατά Άγγλο ιστορικό Μέντελσον αυτή η κυβέρνηση ευθύνεται και την εγκατάλειψη της Κρήτης , Κάσου και των Ψαρών στην τραγική τους μοίρα.
Ευθύνεται για την κατασπατάληση και του δευτέρου αγγλικού δανείου….. Να επισημάνουμε ότι αυτή είναι η Κυβέρνηση που ευθύνεται για την δολοφονία του Πάνου Κολοκοτρώνη στα 1824,την φυλάκιση του Θ.Κολοκοτρωνη, στις 6 Φεβρουαρίου το 1825, την δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, (συμμάχου του Κολοκοτρώνη στους δυο εμφύλιους), στις 5 Ιουνίου του 1825.
Αυτή η κυβέρνηση ευθύνεται για την «πράξη της υποτελείας» στην Αγγλία, το αίτημα της αποκλειστικής προστασίας από την Αγγλία, στις 24 Ιουλίου του 1825.
Είναι η Κυβέρνηση που υπό την καθοδήγηση της αποφασίζει η Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου να αναθέσει στον Άγγλο πρέσβη Στράτφορντ Κάνινιγκ, προσωπικά, την διαπραγμάτευση ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗΣ , και των όρων της συνθηκολόγησης, μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων και της Υψηλής Πύλης…..
Είναι η Κυβέρνηση και η, υπό την καθοδήγηση της ,εθνική συνέλευση που καθαίρεσε τον Δημήτριο Υψηλάντη και του στέρησε και τα πολιτικά του δικαιώματα, όταν εγγράφως διαμαρτυρήθηκε προς την συνέλευση για την εγκατάλειψη του στόχου της Εθνικής Ανεξαρτησίας και για την απόφαση της να ανάθεση την διαπραγμάτευση όρων υποτέλειας στον Άγγλο πρέσβη,προσωπικά…
Για τους ίδιους λόγους θα φυλακιστεί και ο τότε υπουργός δικαιοσύνης ο Κερκυραίος Ιωάννης Βαπτιστής Θεοτόκης.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση εσωτερικής κατάρρευσης και ανυποληψίας της επαναστατημένης Ελλάδας, μπροστά στον κίνδυνο της διεθνούς απομόνωσης που δημιουργεί η άνευ όρων πρόσδεση της Ελλάδας στο βρετανικό άρμα, ο Καποδίστριας προσπαθεί να αναδείξει την γεωπολιτική και γεοπολιτισμική σημασία, για την Ευρώπη, στο σύνολό της, την ύπαρξη μιας ανεξάρτητης και ουδέτερης Ελλάδας.
Το ταξίδι του Καποδίστρια στο Παρίσι το 1825 δεν είναι ταξίδι για λόγους υγείας..Από τα 1824 η Γαλλική κυβέρνηση επισήμως έχει συμφωνήσει την αναδιοργάνωση του Αιγυπτιακού στρατού.
Ειδική ομάδα αποτελούμενη από 14 αξιωματικούς βετεράνους των ναπολεόντειων πολέμων αναλαμβάνει την οργάνωση και εκπαίδευση του αιγυπτιακού στρατού.
Αρχηγός της γαλλικής αποστολής, ο στρατηγός Pierre Francois Xavier Boyer διακεκριμένος βετεράνος των ναπολεόντειων πολέμων .
Υπαρχηγός του Ιμπραήμ έχει αναλάβει ο βετεράνος των Ναπολεόντειων πολέμων στρατηγός Jozef A.Seve.,ο όποιος βαπτίστηκε Μουσουλμάνος και πήρε το όνομα Soliman Pasha al- Faransawi.
Τα γαλλικά Ναυπηγεία δουλεύουν πυρετωδώς για να εξοπλίσουν τον στόλο του Ιμπραήμ.
Ο Καποδίστριας είναι γνωστός στην μετά Ναπολεόντεια πολιτική Εlite,για την διατήρηση της ακεραιότητας της Γαλλίας και τον μετριασμό των συμμαχικών οικονομικών αποζημιώσεων στο τέλος των Ναπολεοντείων πολέμων.
Παρά το φιλελληνικό κλίμα στην Γαλλική κοινή γνώμη η Γαλλική Κυβέρνηση στήριζε την Αιγυπτιακή εκστρατεία στην Ελλάδα.
Ο Καποδίστριας βρίσκεται στην Γαλλία για να τονώσει το φιλελληνικό κίνημα και ει δυνατόν να μεταστρέψει την φιλο-οθωμανική πολιτική της Γαλλικής Κυβέρνησης.
Προφανώς δεν αποτελεί ατύχημα ότι στο Παρίσι θα συμπέσουν ο Καποδίστριας και ο ποιητής των επαναστατικών Ανδρέας Κάλβος, από τις 8 Μαΐου μέχρι τις 14 Ιουνίου.
Επίσης μπορούμε με βεβαιότητα να συμπεράνουμε ότι δεν αποτελεί ατύχημα η έκδοση των Λυρικών του Κάλβου στις αρχές Μάιου το 1826. Έκδοση που ουσιαστικά συμπίπτει με το κείμενο του Καποδίστρια για το μέλλον της Ελλάδος…
Η ανοιχτή επιστολή στον Γάλλο Στρατηγό Laffayette που τοποθετειται ως εισαγωγή στην έκδοση όσο η 6η Ωδή, Ευχαί συντονίζονται ουσιαστικά με το περιεχόμενο του κειμένου του Καποδίστρια. (Για την συνεργασία Κάλβου Καποδίστρια, στην Ελβετία, πριν συμπέσουν στο Παρίσι βλ. Η ΡΗΞΗ ΚΑΛΒΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ . www.academy.edu.gr./ www.academy.edu.gr
Από το 1815 την ευρωπαϊκή πολιτική καθόριζε η λεγόμενη συμμαχία των τεσσάρων απαρτιζόμενη από την Μεγάλη Βρετανία ,την Πρωσία, την Αυστρία, την Ρωσία.
Η τετραπλή συμμαχία έγινε πενταπλή με την είσοδο της Γαλλίας στα 1816 Σκοπός της συμμαχίας ήταν η διατήρηση μιας ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη που θα διασφάλιζε την ειρήνη,την αποτροπή επαναστάσεων , την στήριξη των μελών της, στην αντιμετώπιση εσωτερικών και εξωτερικών κινδύνων .
Η Ελληνική επανάσταση απειλούσε αυτήν την ευρωπαϊκή τάξη και οι περισσότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις στήριζαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, παρά την θερμή υποστήριξη της επανάστασης από τους λαούς της Ευρώπης.
Την κατεστημένη τάξη από πλευράς μεγάλων δυνάμεων ήρθε να διαταράξει η Ρώσικη πρόταση για την λύση του Ελληνικού ζητήματος με την κατάτμηση της Ελλάδος σε 3 ημιαυτόνομες επαρχίες φόρου υποτελείς στον Σουλτάνου, ημιαυτόνομες τύπου Μολδοβλαχίας, στα 1824.
Την λύση απέρριψαν η Αυστρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και δεν την απεδέχθησαν ούτε οι Έλληνες. Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας στο κείμενο του γράφει για τους Έλληνες..
«Σήμερον μάλιστα έχουν δικαίωμα να καταστούν ολομελές έθνος και αδιαίρετον όσον μέτριοι και αν είναι οι πόροι του» απαντάει σε αυτήν και κάθε είδους τέτοια πρόταση. Απαντάει επίσης στο Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολη που υπεγράφη μεταξύ Αγγλίας και Ρωσίας 23 Μαρτίου του 1826 και προέβλεπε υποτελούς στον Σουλτάνο, αυτονομία της Ελλάδος, με Αγγλική διαμεσολάβηση.
Προέβλεπε δηλαδή αυτό που αποφάσισε η συμβιβασμένη Εθνική Συνέλευση .
Βέβαια το Πρωτόκολλο που αποτελεί την πρώτη Διεθνή πράξη αναγνώρισης του μαχόμενου Ελληνισμού και ο Καποδίστριας προσπαθεί αφ’ ενός να κατοχυρώσει ότι μπορεί να κατοχυρωθεί, αφ έτερου να δημιουργήσει διεθνή ερείσματα για την ψυχορραγούσα επανάσταση αλλά και να διεκδίκηση στο ακέραιο τα απαράγραπτα δικαιώματα του μαχόμενου Ελληνισμού.
Το κείμενο του Καποδίστρια δημοσιεύτηκε στα Γαλλικά με υπογραφή «Κ» και αναδημοσιεύτηκε μεταφρασμένο στα Ελληνικά από την Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος στο Ναύπλιο στα 1826.
«… Δεν συμφέρει εις καμίαν των ισχυροτέρων Δυνάμεων να παραδοθούν επί πλέον οι Έλληνες εις τους Μουσουλμάνους ή να γίνουν υπήκοοι άλλου τινός ή υποτελείς και μόνη η πλήρης αυτονομία των δύναται να διατηρήση εφεξής την ισορροπίαν της Ευρώπης και να προλάβη πάσαν σύγκρουσιν των Χριστιανικών Δυνάμεων.
»….Αι Δυνάμεις είναι ουδέτεροι ως προς τους Τούρκους και τους Έλληνας, και η μεν Γαλλία και η Πρωσσία φυλάττουν, όπως θέλουν τινές, ουδετερότητα πηγάζουσα από την θέσιν των, η δε ουδετερότητα της Αγγλίας, Ρωσσίας και Αυστρίας είναι εναντίον της θέσεώς των, και πηγάζει από τινας αρχάς. Αλλ’ όπως και αν έχη, παρατηρητέον ότι δύο είδη ουδετερότητος υπάρχουν, το μεν συγχωρητικόν, το δε απαγορευτικόν όλως.
»Τούτο είναι ουδετερότης του ακριβούς δικαίου, αλλά το απόλυτο δίκαιον είναι απόλυτος αδικία (summum jus summa injuria). Εις δε τον προκείμενον των Ελλήνων αγώνα αποβαίνει απραγματοποίητον, επειδή είναι εναντίον εις την συνείδησιν πάντων, προδιακινδυνεύει δε τα παρόντα και θυσιάζει τα μέλλοντα συμφέροντα.
»Η ουδετερότης, ήτις συγχωρεί τα πάντα, όταν το έτερον των διαμαχομένων μερών είναι αδυνατώτερον, καταντά πικρός περίγελως και αιτία σκανδάλου.
Τοιαύτη ουδετερότης πολεμεί υπόκρυφα και κλεπτικώς τον αδύνατον, διότι, των βοηθημάτων
μη γινομένων κατά αναλογίαν των δυνάμεων εκάστου των μερών, τότε είναι το αυτό ή ως αν έχυνέ τις έλαιον εις πυρκαιάν, και ουσαν εν ταυτώ δύο οικίας, με την απάνθρωπον ελπίδα του να ίδη την μικροτέραν προκατηναλωμένην υπό του πυρός.»
Τοιαύτη πολιτική προξενεί φρίκην, και όμως αι Δυνάμεις φρικωδέστερα κατέπραξαν. Η Ρωσσία, Δύναμις εκ των ισχυροτέρων, εδέχθη και εφύλαξεν, ως και η Πρωσσία, ουδετερότητα ακριβώς απαγορευτικήν ως προς τους Τούρκους και ως προς τους Έλληνας. Και επομένως ούτε έδωκεν, ούτε ανεκτήν έκρινε καμμίαν βοήθειαν.
Η Ρωσσία μάλιστα κατεπάτησε την ακριβή ουδετερότητα ως προς το Ελληνικόν έθνος, διότι παρεσύρθη και έρριψε κατ’αυτού φρικτά πολιτικά αναθέματα εις Λαιμπάχ, εις Βερόναν και εις Τσέρνοβιτς.
Το δε δικαίωμα, όπερ έχει δια των συνθηκών της με την Τουρκίαν, του να μεσολαβή εις τα ανατολικά πράγματα, κατέστη δικαίωμα βασάνου και καταδίκης των Ελλήνων.»
Η Αγγλία μέχρι του 1823 έτους συνέδραμε τους Τούρκους και κατεπόνησε τους Έλληνας καθόσον εγειτνίαζε μάλιστα με αυτούς, και ο Σουλτάνος χρεωστεί την διατήρησιν των Πατρών, της Πρεβέζης και της Πάργας, την καταστροφήν του Γαλαξιδίου και την παράδοσιν του Σουλίου εις τους Άγγλους. Μετά ταύτα έδειξε σύστημα ουδετερότητος επιεικεστέρας και ευμενούς προς τους Έλληνας.
Από δε τον Οκτώβριον του 1825 εκήρυξεν ακριβώς απαγορευτικήν ουδετερότητα, δια ν’ αποσκεδάση δήθεν τας υπονοίας, αι οποίαι εγεννήθησαν από την πράξιν της 24 Ιουλίου, δι’ ής τινές εκ των αρχηγών της Ελλάδος διεπίστευσαν την αυτονομίαν της ως παρακαταθήκην εις μόνην την Αγγλίαν.»
Της δε Αυστρίας την ουδετερότητα εξετίμησε κατ’ αξίαν όλη η Ευρώπη. Η γελοία αυτής ουδετερότητα, προσβάλλουσα τον αδυνατώτερον, βοηθεί τους Τούρκους και καταπολεμεί απανθρώπως τους Έλληνας, και ερεθίζει τας Δυνάμεις εναντίον των με την πρόφασιν ζημιών του εμπορίου, και τους κατασκοπεύει χάριν των Τούρκων δια της ναυτικής αυτής μοίρας εις τα ανατολικά μέρη, και τους υβρίζει και τους συκοφαντεί εις τινας εφημερίδας, πλέκουσα αφ’ ετέρου εγκώμια εις τους Τούρκους, και μεσολαβούσα δραστηριώτατα υπέρ του Σουλτάνου, χρησιμεύει ούτως ειπείν ως θώραξ αυτού, επειδή εμποδίζει πενταετίαν ήδη τας όποιας ή φιλανθρωπία και η δικαιοσύνη ητοιμάζοντο να επενέγκωσι πληγάς κατά της κυβερνήσεώς του, και δεν παρασαλεύει από την αρχήν ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία πρέπει να υπάρχει ολοσχερώς, όπερ ισοδυναμεί με την εις θάνατον καταδίκην των Ελλήνων.»
Η δε ουδετερότης της Γαλλίας είναι ανεξήγητος. Μήτε απαγορευτική μήτε συγχωρητική ούσα, συγχωρεί πολλά εις τους Τούρκους και ολίγα εις τους φίλους των Ελλήνων, των οποίων δεν δύναται να παραλύσει τους αγώνας. Οι υπουργοί της Γαλλίας ενθαρρύνουν τας στρατολογίας, τας ναυπηγήσεις και τας παντοίας προμηθείας, τας γινομένας υπέρ του σατράπου της Αιγύπτου.
Η γαλλική σημαία καταισχύνεται υπηρετούσα τους εχθρούς του Σταυρού. Γαλλική φρεγάτα εβόλισε τα νερά των Ψαρρών, και η νήσος εκείνη έπεσε εις τας χείρας των Τούρκων.
Οι θησαυροί του Μεχμέτ-αλή πλέουσιν ασφαλώς υπό την σκιάν των Κρίνων, και η Κυβέρνησις του χριστιανικώτατου Βασιλέως συγκαταβαίνει τόσον, ώστε λέγεται φίλη ενός επάρχου, ενός υπαλλήλου σατράπου, αξίου διαδόχου των δεσμοφυλάκων του αγίου Λουδοβίκου [υπονοείται ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας ο ηγηθείς σταυροφορίας, αιχμαλωτισθείς και ελευθερωθείς δια λύτρων].
Ιδού η ουδετερότης της χριστιανικής Ευρώπης εις τον πενταετή αγώνα, τον οποίον οι χριστιανοί της ανατολής αγωνίζονται επί τοσούτον ενδόξως κατά των Μουσουλμάνων της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.
Εντεύθεν αποδείκνυται ότι οι Έλληνες το αήττητον όπλον του Σταυρού προβαλλόμενοι ενίκησαν τους Τούρκους, και έπεται ο συλλογισμός ότι αι χριστιανικαί δυνάμεις οφείλουσι να τους απονείμωσι δικαιοσύνην και ν’ ανακηρύξωσι την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν των.»
Η εθνική των Ελλήνων ανεξαρτησία αποφασίζεται από το θείον δίκαιον, διότι ο πόλεμος αυτών είναι θρησκευτικός. Άλλως θα ήτο αρκετόν ν’ αρνηθούν την θρησκείαν του Χριστού, και ευθύς θα ελάμβανε τέλος η πάλη των.
Αλλ’ η απόφασις της ηθικής απωλείας συνεπιφέρει ποινήν θανάτου πολιτικού εις τα κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία θα φανή εις όλους τους ανθρώπους ότι τα συναπηρνήθησαν.»
Τουναντίον η απελευθέρωσις των Ελλήνων, η ανακήρυξις της ελευθερίας των σώζει την Ευρώπην, ειρηνεύει τας μεταξύ των επικρατειών πολιτικάς δυσπιστίας, συντηρεί και ασφαλίζει την πολιτικήν ισορροπίαν και κατασιγάζει όλας τας κραυγάς των φατριών»
Δύο τύχαι αντίθετοι, αλλ’ αμφότεροι ένδοξοι, αναμένουσι τους Έλληνας, η ελευθέρωσις ή ο εξολοθρευμός, η εθνική ανεξαρτησία ή η απόσβεσις του Ελληνικού ονόματος.
Εάν νικήσωσι τους αγρίους εχθρούς των, οι νικηταί δεν είναι αμφιβολία, ότι θα εύρουν φίλους και προστάτες και οι κηδεμόνες της ισορροπίας της Ευρώπης δεν θα αντισταθούν ουδέ στιγμήν εις τον νέον τούτον πολιτικόν συνδυασμόν.
Αλλ’ εάν ηττηθούν και τα μεσημβρινά μέρη της Ελλάδος κατοικηθούν υπό Αιγυπτίων και βαρβάρων και τους εγχειρισθή η δίστομος ρομφαία της Ευρωπαϊκής τακτικής, τότε αλλοίμονον εις τα κυβερνήσεις και εις τους λαούς.
Αι βαρείαι θλίψεις και καταισχύναι έχουσι ίδιον να προξενούν δημοσίαν παραφροσύνην απαράλλακτα όπως τούτο συμβαίνει και ιδιαιτέρως εις τον άνθρωπον.
Εις ποίας αρχάς θα καταφύγουν τότε αι κυβερνήσεις προς υπεράσπισιν εαυτών; Εις την θρησκείας; Αλλ’ αυταί αι ίδιαι εκήρηξαν κατά πράξιν την αθεΐαν, και η θρησκεία τραυματισμένη καιρίως από τας ιδίας τας χείρας των, δεν θα έχη πλέον την δύναμιν να συνδράμη τους θρόνους.
Θα καταφύγουν εις την νομιμότητα; Αλλά δεν την κατήσχυναν αι ίδιαι αυταί, εξομοιάζουσαι ταύτην με την τυραννίαν των Τούρκων; Θα καταφύγουν εις το γενικόν των επικρατειών συμφέρον;
Αλλά τα αληθή αυτών συμφέροντα όλα τα προεκινδύνευσαν και τα κατεπάτησαν αδιακρίτως.»
Η γειτονία της πανώλους και των άλλων μαστίγων της ανθρωπότητος, η αύξηση της πειρατείας, αι αιμοβόροι καταχρήσεις των Μουσουλμάνων, θαρκέσουν εις το να διαλύσουν αυτήν την φαντασίωσιν. Αλλά μήπως η καθολική ειρήνη είναι η ησυχία των αξιωματούχων;
Και ημπορούν αι κυβερνήσεις ν’ αντισταθούν εις το φιλοτάραχον των φατριών, όταν η συμφορά συμπέσει να βοηθή τους σκοπούς των;
Δεν μένει λοιπόν εις τας δυνάμεις άλλο καταφύγιον ειμή να μεσολαβήσουν εντόνως εις τα ανατολικά πράγματα, όχι δια να σύρουν πάλιν τους Έλληνας υπό την εξουσίαν των εχθρών των με κανέν χονδρόν κάλυμα της δουλικής των καταστάσεως (διότι τοιαύτη μεσολάβησις θα καταντήση ολεθριωτέρα και μιαρωτέρα ως προς τους αγαθούς ανθρώπους και από αυτήν την ουδετερότητα) ουδέ δια να τους καθυποβάλουν εις τινα προστασία, μοναδικήν, ήτις αφεύκτως θ’ ανατρέψη τας καθεστώσας της Ευρώπης σχέσεις, αλλά δια να προμηθεύσουν εις την κυρίως Ελλάδα υπό την ομόφωνον συνομολόγησιν και εγγύησιν αυτών βεβαίαν πολιτικήν ανεφαρτησίαν.
Περί δε των συνόρων αυτής ημπορούν να διαπραγματευθούν επομένως.»
Κατ’αυτόν τον τρόπον η μεν Ρωσσία δεν θ’ απολέση ειμή παλαιόν όνειρον, όπερ και φαίνεται ότι παρήτησεν ήδη, και θα κερδίση την όποιαν ή εις άλλην τινά δύναμιν υποταγή της Ελλάδος ήδύνατο να της προξενήση ζημίαν.»
Η δε Αγγλία θα λύση τον άλυτον δεσμόν, και θα παύσουν αι υπόνοιαί της του να έχουν βάσιν, διότι οποιονδήποτε έθνος αποκτήσει την ελευθερίαν του, δεν θα θελήση να καταντήσει υποτελές άλλου.
Το δε εμπόριόν της θα εύρη εις την Ελλάδα πολύ αφθονώτεραν ύλην και εισαγωγής και εξαγωγής καθ’ όσον αι ανάγκαι του προβαίνοντος πολιτισμού θ’ αυξήσουν και είναι αλήθεια ότι όπου υπάρχουν προϊόντα ως απόλυτος βάσις παντός συναλλάγματος, εκεί υπάρχει και εμπόριον και συναλλαγή διαρκής.»
Και η Γαλλία θα εύρη ούτω την λύσιν προβλήματος απειλούντος ανατροπήν του συστήματος ισορροπίας.
Και εν ταυτώ ανοικτόν ελεύθερον στάδιον εις ανάπτυξιν των εμπορικών και ναυτικών επιχειρήσεών της, και τέλος θ’ απαλλαγή από την ανάγκην του να καταφύγη βραδύτερον εις μέτρα βίαια, δια να φυλάξη τον βαρμόν της εις την πλάστιγγα των πολιτικών δυνάμεων.»
Η δε Αυστρία, της οποίας η πολιτική είναι παντοτεινή στενοχωρία, προλαμβάνει δια της ανεξαρτησίας των Ελλήνων την κατάλυσιν της αυτοκρατορίας των Τούρκων. Αλλ’ανίσως η δια την ασφάλειαν των Ιλλυρικών επαρχιών ανησυχία της αυξήση, ας στοχασθή ότι εκ των απειλούντων αυτήν δύο κινδύνων αναμφιβόλως είναι ο μετριώτερος.»
Φόβος δεν υπάρχει μη προέλθη το κακόν από την μόλις αναγεννωμένην Ελλάδα.
Αλλά εις τα ετερογενή μέρη της επικράτειας της τα οποία θέλει να περικρατή εις την αυτήν κατάστασιν αναλλοιώτως, δύο μόνον αιτίαι παντελώς διάφοροι απειλούν μεταβολήν.»
Η υπερίσχυσις της Ρωσσίας καταντήσσασα σχεδόν πολεμία εις αυτήν, και ακαταμάχητος μετάδοση των ιδεωδών του αιώνος απαιτούσα μεταρρυθμίσεις, νόμους και κοινωνικάς ασφαλείας, τας οποίας απωθεί.»
Την συμβουλεύομεν δε να αποβλέψη προς τα βόρεια της Γερμανίας, και προς δύσιν εις την Γαλλίαν, της οποίας τα πρωτότοκα της επαναστάσεως τέκνα δεν έχουν ανάγκην της συνδρομής των Ελλήνων δια να μεταδώσουν τας διδασκαλίας των.»
Απεδείξαμεν ότι όλαι της Ευρώπης αι επικράτειαι θα κερδίσουν από την αναξαρτησίαν της Ελλάδος, αλλ’ άπαξ αποφασισθείσης αυτής, η συζήτησις περί των διαφόρων ειδών της κυβερνήσεως ανοίγει στάδιον ευρύ εις τον συντηρητικόν της ευταξίας και της ειρήνης νουν.
Το Ελληνικόν έθνος είναι πρόθυμον να συμβιβάσει τα ίδια του συμφέροντα προς τα γενικά της Ευρώπης.
Νόμους προστατεύοντας την θρησκείαν, την τιμήν και τας περιουσίας των πολιτών, ενότητα πολιτικήν, και ταύτην προσωποποιημένην εις ένα διαδοχικόν ηγεμόνα υπ’ οποιονδήποτε τίτλον, εγγύησιν εξασφαλιζομένην δια νόμου θεμελιώδους, ταύτα ζητούν και θα δεχθούν οι Έλληνες μετ’ ευγνωμοσύνης.»
Σήμερον μάλιστα έχουν δικαίωμα να καταστούν ολομελές έθνος και αδιαίρετον όσον μέτριοι και αν είναι οι πόροι του.
Έφερον τας αυτάς αλύσεις, τας συνέτριψαν ομού, ανέμιξαν το αίμα των εις τας μάχας. Τούτο είναι η ιερά αδελφότης της αφοσιώσεως και του θανάτου.»
Εις δε τον καιρόν, καθ’ όν αι Κυβερνήσεις αγωνίζονται να περιστείλουν ή να καταργήσουν την ποινήν του θανάτου εις τόπους, όπου κανείς δεν καταδικάζεται ακρίτως εις θάνατον, ας προσέξουν πριν εκδώσουν απόφασιν θανάτου καθ’ ολόκληρου έθνους.
Οι Τούρκοι θα επιφορτισθούν να την εκτελέσουν. Η Βλαχομολδαβία, η Σερβία και τα παράλια της Ηπείρου έγιναν θύμα φανταστικών εγγυήσεων.
Αν δε η ευρωπαϊκή μεσολάβησις δεν δώση εις την Ελλάδα την ανεξαρτησίαν που απέκτησε, τούτο θα γίνη αρχή φρικωδεστάτων συμφορών. (Πηγή Διονυσίου Κόκκινου. Της Ακαδημίας Αθηνών. «Η Ελληνική Επανάστασις», τόμ. 10, σελ.72-77).
