Οι «Πολιτικές Κοινοτοπίες» είναι μια σειρά κοινότοπων και ευσύνοπτων πολιτικών ερωταπαντήσεων, τις οποίες γράφει ο γνωστός δικηγόρος του Πύργου κ. Γιώργος Τσουκαλάς.
Εμείς στο papafotis.gr θα συγχαρούμε για άλλη μια φορά τον κ. Τσουκαλά για ένα ακόμα κείμενο που υπογράφει.
Πολιτικές Κοινοτοπίες
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ.
Οι «Πολιτικές Κοινοτοπίες» είναι μια σειρά κοινότοπων και ευσύνοπτων πολιτικών ερωταπαντήσεων.
Γ’. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
«Διαλυθήκαμε! Θα υπάρχει η Ελλάδα σε μια γενιά;», ανησυχούν οι άνθρωποι. «Πάμε από το κακό στο χειρότερο», κατατύπτονται περίτρομοι όλοι…
Διάχυτη είναι η αίσθηση της κοινωνικής παρακμής, πως η κοινωνία μας χάνεται και σβήνει.
Ως γνωστόν, η παγκοσμιοποίηση έπληξε τις εθνικές ταυτότητες, οι ντόπιοι μεταναστεύουν, ενώ πρόσφυγες και μετανάστες καταφθάνουν αδιάκοπα από αλλού.
Αλλότρια πρότυπα επιβλήθηκαν, και παράδοξες ξένες συνήθειες εισβάλλουν ακατάπαυστα πανταχόθεν.
Η σπιθαμιαία ελληνική οικονομία δεν εκσυγχρονίστηκε και συνετρίβη από τον τεράστιο παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό.
Χρέη, φτώχεια, συλλογική απομάστευση και ανημπορία, προκλήθηκαν με ευθύνη του απλού λαού που φυγοπονούσε όταν έπρεπε να ανασκουμπωθεί, και των πολιτικών ταγών που ανέβαζε αβασάνιστα, οι οποίοι έταζαν λαγούς με πετραχήλια, απλώς για να υπερψηφιστούν, λαϊκίζοντας.
Ο κίβδηλος ελληνικός Παράδεισος, όταν ο Κόσμος δούλευε εργωδώς, εξέπεσε ορμητικά στην Κόλαση, μόλις αποκαλύφθηκε πως η Ελλάδα βρέθηκε σε αδυναμία.
Εκδηλώθηκε έτσι μια πρωτοφανής νεοελληνική παρακμή και αποκαλύφθηκε η προϊούσα αποδιάλυση της νεώτερης Ελλάδας…
«Γιατί συνεχίζεται η κοινωνική παρακμή; Γιατί δεν μπαίνει ένα φρένο;» διερωτώνται πολλοί.
Κυρίως επειδή υφέρπει μια διάσταση μεταξύ της ηγέτιδας τάξης και των πολλών.
Ως γνωστόν, η άρχουσα τάξη έχει ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, που εξαρτώνται ανά εποχή από τις διεθνείς εξελίξεις.
Όταν τα συμφέροντά της είναι εθνικά, δηλαδή συναρμόζουν με του απλού λαού, ο ενωμένος σαν γροθιά ελληνισμός μεγαλουργεί και ευημερεί.
Αντιστρόφως, όταν η ελληνική άρχουσα τάξη έχει διεθνοποιημένα συμφέροντα, που δεν συνταιριάζονται οικονομικά με των πολλών, αυτή η αντίθεση εκφράζει την εθνική παρακμή όπως έγινε επί ρωμαιοκρατίας και στην υστεροβυζαντινή περίοδο.
Η εθνική ενότητα όμως φθείρεται στις ημέρες μας, από την παγκοσμιοποίηση.
Κοντολογίς, μέρος της ελληνικής ολιγαρχίας ωφελείται οικονομικά από την παγκοσμιοποίηση, πότε συνδεδεμένη με τις ναυτιλιακές μεταφορές, πότε με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα πότε με την πρακτόρευση βιομηχανικών αγαθών που εξαρτώνται από μακρινές οικονομίες.
Ταυτοχρόνως, όμως, τα ευρύτερα και ασθενέστερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας βλέπουν είτε τα δικά τους παραγώμενα προϊόντα, γεωργοκτηνοτροφικά και βιοτεχνικά, είτε το λιανεμπόριο και τις υπηρεσίες που παρέχουν, να μην συμφέρουν και έτσι διαρκώς να ζημιώνονται.
Τοιουτοτρόπως, ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται, και η οικονομικοκοινωνική ζωή διαταράσσεται έντονα.
Τελικό επακόλουθο, οι ντόπιοι νέοι να μεταναστεύουν αδυνατώντας να επιβιώσουν στην Ελλάδα, ενώ αμέτρητοι ξένοι νέοι να έρχονται ως φθηνά εργατικά χέρια. Η ελληνική δημογραφία κάμπτεται και ανατρέπεται…
Σε ηθικό επίπεδο, η κοινωνική παρακμή άγει σε μια καταρράκωση των κοινών αξιών, και στην διάβρωση των εθνικών οραμάτων.
Άρμα της κοινής ιδεολογίας μιας κοινωνίας, με το οποίο είτε τρέχει προς το μέλλον είτε γκρεμοτσακίζεται, είναι ως γνωστόν, ο πατριωτισμός.
Ήτοι η αίσθηση των ανθρώπων πως ανήκουν σε μια κοινότητα, σε συνάρτηση με το γνήσιο συλλογικό τους ενδιαφέρον, κατά το κοινώς λεγόμενον «η αγάπη για την πατρίδα».
Ο πατριωτισμός είναι η ιδεολογική βάση, το έδαφος όπου ανθίζουν όλες οι άλλες συλλογικές αξίες.
Αν ο πατριωτισμός εκλείψει, τίποτα δεν μένει όρθιο από τις άλλες κοινές αξίες μιας ανθρώπινης ομάδας.
Η άμβλυνση του πατριωτισμού, λόγω των διεθνών πιέσεων, οδηγεί σε μία γενική αδιαφορία, σε μία ανηθικότητα, καθώς οι απλοί άνθρωποι εκλαμβάνουν το μήνυμα πως «τίποτα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει φραγμός».
Εξ ου και η κοινωνική παρακμή…
