Η Γερμανία κινείται προς τα δεξιά – Γιατί οι Χριστιανοδημοκράτες όχι;

Στη Θουριγγία, η λαϊκο-δεξιά AfD ήρθε πρώτη, ενώ στη Σαξονία ήρθε δεύτερη πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU).

Κύριες ανησυχίες των ψηφοφόρων τους είναι

α) η απώλεια ελέγχου της μαζικής μετανάστευσης,

β) η μείωση της δημόσιας ασφάλειας (που αναδείχθηκε από το πρόσφατο μαχαίρωμα στην πόλη Ζόλινγκεν, που διαπράχθηκε από έναν «πρόσφυγα» από τη Συρία, ο οποίος αποδείχθηκε ακτιβιστής του Ισλαμικού Κράτους, αφήνοντας πίσω του τρεις νεκρούς).

Αυτά τα δύο σε συνδυασμό με

τη δυσαρέσκεια για την οικονομική ανασφάλεια και την ύφεση,

την κατάρρευση των παραδοσιακών βιομηχανιών λόγω του υψηλού κόστους ενέργειας,

των φόρων,

της παράλογης γραφειοκρατίας,

και μια γενική αλλεργική αντίδραση πολλών πολιτών στις αλαζονικές «woke» ελίτ.

Ο θρίαμβος της Δεξιάς αντικατοπτρίστηκε εν μέρει από την αύξηση των ψήφων για τη νέα Συμμαχία Sahra Wagenknecht (BSW), το νέο κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ, μιας πρώην κομμουνίστριας που τώρα ασπάζεται ένα ιδεολογικό μείγμα κρατικιστικών οικονομικών ιδεών και ορισμένων μετριοπαθών συντηρητικών χαρακτηριστικών, όπως μια περιοριστική στάση στη μετανάστευση, αν και πολύ πιο ήπια από τη σκληρή θέση της AfD.

Το BSW της Βάγκενκνεχτ πήρε το 12% και το 16% των ψήφων, αντίστοιχα, και ενδέχεται να γίνει βασιλικό στέλεχος στα δύο κρατίδια.

Η Αριστερά (Die Linke) – κάποτε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ενότητας του κομμουνιστικού καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας – το οποίο βρίσκεται σε μια μοιραία καθοδική πορεία προς την επάξια πολιτική του πτώση.

Οι Σοσιαλδημοκράτες του Σολτς αποδεκατίστηκαν σε μονοψήφια αποτελέσματα στις δύο περιφερειακές εκλογές της Ανατολικής Γερμανίας και αγωνίστηκαν να συνδεθούν με τους ψηφοφόρους.

Λέει πολλά το γεγονός ότι ανακουφίστηκαν όταν κατάφεραν να ξεπεράσουν το όριο του 5% που είναι απαραίτητο για να κερδίσουν έδρες στα κοινοβούλια.

Οι Πράσινοι του αντικαγκελάριου Ρόμπερτ Χάμπεκ και της υπουργού Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ απέτυχαν να κερδίσουν εκπροσώπηση στη Θουριγγία.

Το φιλελεύθερο FDP, επίσης μέλος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, κατέρρευσε σε επίπεδο διασπασμένου κόμματος.

Ο κατακερματισμένος συνασπισμός του Σολτς μοιάζει τώρα ακόμη πιο κατεστραμμένος από πριν.

Ο κυβερνητικός «συνασπισμός του φωτεινού σηματοδότη» – που ονομάστηκε έτσι από τα χρώματα των τριών κομμάτων που συμμετείχαν – θεωρείται ευρέως μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις στη γερμανική μεταπολεμική ιστορία.

Είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να βρουν μια απάντηση στην οργή της κοινής γνώμης για την ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση, με έναν εξαψήφιο αριθμό απορριφθέντων αιτούντων άσυλο που δεν απελαύνονται.

Οι αιτούντες άσυλο και οι λαθρομετανάστες κοστίζουν στους φορολογούμενους πολύ περισσότερα από 30 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο.

Εν τω μεταξύ, η Γερμανία, που κάποτε θαυμάστηκε ως η βιομηχανική ατμομηχανή της Ευρώπης, παλεύει με βαθιά ριζωμένα διαρθρωτικά οικονομικά προβλήματα και πιθανόν να βρεθεί και πάλι σε ύφεση φέτος.

Η Γερμανία έχει τις χειρότερες επιδόσεις ανάπτυξης μεταξύ των χωρών της G7 εδώ και αρκετά χρόνια.

Η πράσινη ατζέντα έχει αυξήσει τις τιμές της ενέργειας στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη – βιομηχανίες υψηλής έντασης ενέργειας, όπως χημικές και χαλυβουργικές μονάδες, κλείνουν ή μεταφέρονται σε άλλες χώρες.

Η επιβράδυνση των εξαγωγών προς την Κίνα επιτείνει τα οικονομικά προβλήματα.

Οι Γερμανοί ψηφοφόροι θορυβούνται όλο και περισσότερο από την ανικανότητα της κυβέρνησης – και μετατοπίζονται προς τα δεξιά.

Σχεδόν το 70% των ψηφοφόρων στη Σαξονία και τη Θουριγγία υποστήριξαν την AfD και την CDU και απέρριψαν την αριστερή/πράσινη ατζέντα.

Ο έμπειρος σατιρικός Χάραλντ Σμιτ το έθεσε με λίγα λόγια σε μια εκπομπή το βράδυ των εκλογών στο Ντεσάου της ανατολικής Γερμανίας:

«Ο κόσμος λαχταρά έναν μεγάλο συνασπισμό», και πρόσθεσε:

«Για έναν συνασπισμό μεταξύ της AfD και της CDU». Αστείο; Όχι, θα ήταν η προφανής απάντηση τώρα.

Ωστόσο, παρά το κύμα της Δεξιάς, η AfD απέχει ακόμη πολύ από την πιθανότητα να αποκτήσει πρόσβαση στην κυβερνητική εξουσία σε περιφερειακό επίπεδο, πόσο μάλλον σε εθνικό επίπεδο.

Αυτό οφείλεται στη στρατηγική του «τείχους προστασίας» (Brandmauer) – το γερμανικό ισοδύναμο του cordon sanitaire ψ- που έχουν δημιουργήσει τα κόμματα του κατεστημένου για να αρνηθούν στον δεξιό διεκδικητή οποιαδήποτε συμμετοχή στις κυβερνήσεις.

Οι επικριτές της μαζικής μετανάστευσης έχουν χαρακτηριστεί ως ρατσιστές ή εξτρεμιστές και συχνά εξοστρακίζονται.

Παρόλο που φαίνεται όλο και πιο αντιδημοκρατικό να τοποθετείται το ένα τρίτο του πληθυσμού πίσω από ένα «τείχος προστασίας» και να αποκλείονται οι ξεκάθαροι νικητές των εκλογών από τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, το κατεστημένο και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι αποφασισμένα να συνεχίσουν την πρακτική αυτή.

Παρά το γεγονός ότι το BSW της Βάγκενκνεχτ είναι σε πολλά σημεία ιδεολογικά αντίθετο με αυτούς, η CDU φαίνεται περισσότερο από πρόθυμη να ξεκινήσει συνομιλίες συνασπισμού με την πολιτική κίνηση της Βάγκενκνεχτ, ένα κόμμα στελεχών που είναι μια ιδεολογική αρπαχτή – μεταξύ των βουλευτών του υπάρχουν πρώην κομμουνιστές, απολογητές του Κρεμλίνου και ριζοσπαστικοί αντίπαλοι του ΝΑΤΟ, άνθρωποι που μόλις πρόσφατα τάχθηκαν υπέρ των ανοιχτών συνόρων, αλλά τώρα δίνουν την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται για τα αρνητικά της μαζικής μετανάστευσης, κ.λπ.

Ενώ το BSW γίνεται δεκτό με ανοιχτές αγκάλες, η πολιτική απομόνωση της AfD (η οποία έχει επίσης αρκετούς ιδεολογικούς αδέσποτους) θα πρέπει να συνεχιστεί, σύμφωνα με το εγχειρίδιο των κυρίαρχων κομμάτων.

Ωστόσο, καθώς η AfD ισχυροποιείται, καθίσταται όλο και πιο αβάσιμο να αποκλείεται το κόμμα από τη συμμετοχή στις νομοθετικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Η CDU έχει οδηγηθεί σε ένα δίλημμα. Υπό τον Φρίντριχ Μερτς, τον ηγέτη του κόμματος, προσπαθεί να ανακτήσει συντηρητικό έδαφος ως αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Σολτς.

Η συντηρητική πτέρυγα του κόμματος εγκαταλείφθηκε για πάνω από 16 χρόνια εσκεμμένα υπό την Άνγκελα Μέρκελ, της οποίας η μοιραία πολιτική των ανοιχτών συνόρων για περισσότερους από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες το 2015-16 αποδείχθηκε καταστροφική κληρονομιά.

Αλλά πώς θα μπορέσει ποτέ ο Μερτς να προσφέρει;

Το κόμμα εξακολουθεί να διαθέτει μια ισχυρή μη ανασυγκροτημένη αριστερή πτέρυγα πρώην οπαδών της Μέρκελ (με τους περιφερειακούς υπουργούς-προέδρους Ντάνιελ Γκίντερ στο Schleswig-Holstein, Κάι Βέγκνερ στο Βερολίνο και Χέντρικ Βιστ στη Βόρειο Ρηνανία – Βεστφαλία).

Δεύτερον, ακόμη και αν ο Μερτς γίνει ο υποψήφιος του κόμματος για την καγκελαρία στις επόμενες εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2025, δεν έχει επιλογή για μια πραγματική διόρθωση πορείας στους κύριους τομείς πολιτικής:

να τερματιστεί η μαζική μετανάστευση, να ανατραπούν τα δαπανηρά μέτρα για την πράσινη ενέργεια και να σταματήσει η οικονομική παρακμή.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η CDU έχει ορκιστεί πανηγυρικά να μην συνεργαστεί ποτέ με την AfD και έτσι δεσμεύεται σε συνασπισμούς είτε με το SPD είτε με τους Πράσινους (και τώρα ακόμη και με τους πρώην κομμουνιστές του BSW).

Στο μέλλον, η Γερμανία θα κυβερνάται είτε από μαυροπράσινους είτε, πιθανότατα, από μαυροκόκκινους συνασπισμούς.

Και πάλι, αυτές οι συμμαχίες θα συνεχίσουν να μαλακώνουν τις ήδη χλιαρές θέσεις της CDU για τη μετανάστευση.

Με το «τείχος προστασίας», η CDU έχει ουσιαστικά ευνουχίσει τον εαυτό της.

Το αποτέλεσμα είναι ένα μόνιμο «λαϊκό μέτωπο των καλών παιδιών», όπως δήλωσε ένας σχολιαστής της Frankfurter Allgemeine Zeitung το έθεσε με επιφυλακτικά επικριτική χροιά.

«Η AfD θα λειτουργήσει τότε ακόμη περισσότερο ως η φωνή του λαού».

Δυστυχώς, ήταν τα κυρίαρχα ελαφρώς συντηρητικά μέσα ενημέρωσης που επί χρόνια βοήθησαν στην οικοδόμηση αυτού του «λαϊκού μετώπου των καλών παιδιών» με τον κατευνασμό τους προς τα αριστερά και πράσινα κόμματα και τη δαιμονοποίηση της Δεξιάς.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το ελεύθερο παιχνίδι των δημοκρατικών δυνάμεων από την Αριστερά στη Δεξιά χωρίς ασύμμετρη δαιμονοποίηση.

Όλο και περισσότεροι πολίτες έχουν βαρεθεί αυτό το είδος της ψευδοδημοκρατίας.

Μετάφραση από το “The European Conservative“