Σαν σήμερα, ξημερώματα 25ης Ιουνίου 1987, ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα της ελληνικής ποινικής ιστορίας ξεκινούσε να αποκαλύπτεται.
Ένα έγκλημα που δεν συγκλόνισε μόνο για την αγριότητα της πράξης, αλλά και για την ψυχραιμία με την οποία ο δράστης προσπάθησε να το καλύψει.
Ο Παναγιώτης Φραντζής είχε μόλις τεμαχίσει τη γυναίκα του, Ζωή Γαρμανή, και πετούσε κομμάτια από το σώμα της σε κάδους απορριμμάτων στα Κάτω Πατήσια, προσπαθώντας να σβήσει κάθε ίχνος.
Ήταν μόλις 23 ετών. Εκείνη, 18.
Το ζευγάρι γνωρίστηκε το 1985. Η Ζωή ήταν τότε μια 16χρονη με όνειρα, ο Παναγιώτης φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ. Παντρεύτηκαν έναν χρόνο αργότερα, αλλά ο έγγαμος βίος τους σημαδεύτηκε από εντάσεις, ζήλια και συνεχείς καβγάδες. Τίποτα όμως δεν προμήνυε τη φρίκη που θα ακολουθούσε.
Το βράδυ της 24ης Ιουνίου, ακόμη ένας τσακωμός. Ο Φραντζής ισχυρίστηκε ότι τη χτύπησε κατά λάθος, ότι έπεσε στο πάτωμα και σκοτώθηκε. Όμως η ιατροδικαστική εξέταση απέδειξε κάτι διαφορετικό: Η Ζωή είχε στραγγαλιστεί.
Μόνος μέσα στο διαμέρισμα της οδού Ανατολικής Θράκης, ο Φραντζής πήρε ένα σφυρί και ένα κρητικό μαχαίρι. Και για ώρες τεμάχιζε το άψυχο σώμα της γυναίκας του. Με απίστευτη ψυχραιμία, την τεμάχισε σε τουλάχιστον έντεκα κομμάτια, τα οποία τοποθέτησε σε πλαστικές σακούλες. Της έκοψε τα χαρακτηριστικά του προσώπου –τη μύτη, τα αυτιά, ακόμη και τα μαλλιά– για να αποτρέψει την αναγνώριση. Το πρωί, βγήκε στους δρόμους και πέταξε τις σακούλες σε κάδους απορριμμάτων σε διαφορετικά σημεία της περιοχής.
Κι όμως, στάθηκε άτυχος. Οι οδηγοί των απορριμματοφόρων εκείνες τις μέρες απεργούσαν. Οι σακούλες έμειναν στους κάδους και άρχισαν να αναδύουν οσμή θανάτου. Μια απόδειξη από το κρεοπωλείο οδήγησε την αστυνομία στο σπίτι του. Το ίδιο απόγευμα, ο Φραντζής παρουσιάστηκε οικειοθελώς στη ΓΑΔΑ.
«Τη σκότωσα. Ήταν ατύχημα», είπε.
Καμία τύχη δεν είχε και η υπερασπιστική του γραμμή. Η δίκη, που ξεκίνησε έναν χρόνο αργότερα, έφερε στο φως φρικιαστικές λεπτομέρειες. Όχι μόνο για τον τρόπο που σκότωσε τη Ζωή, αλλά κυρίως για τον τρόπο που περιέγραψε με ψυχρότητα τον τεμαχισμό της. Οι ένορκοι δεν πείστηκαν από τα περί «ατυχήματος». Ο Παναγιώτης Φραντζής καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και προσβολή νεκρού.
Κι όμως, 18 χρόνια μετά, το 2005, αποφυλακίστηκε. Είχε πάρει το πτυχίο του στη φυλακή, εργαζόταν, και κατάφερε να μειώσει την ποινή του μέσω ευεργετικών διατάξεων.
Σήμερα ζει με νέα ταυτότητα, έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του, μακριά από το φως της δημοσιότητας. Μακριά κι από τη μνήμη της Ζωής Γαρμανή – όσο κι αν η κοινωνία δεν την ξεχνά.
Το έγκλημα του Φραντζή δεν ήταν απλώς μια ακόμη γυναικοκτονία. Ήταν ένα σημείο καμπής. Ένα ξύπνημα για την κοινωνία και τα ΜΜΕ της εποχής. Μια ιστορία που ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, μοιάζει αδιανόητη στην αφήγηση. Και όμως συνέβη…
Πηγή: Law and Order
